德诚
唐代诗人
-
拨棹歌(其二十七)
鼓棹高歌自适情,音稀和寡不求名。清风起,浪花平,也且随流逐势行。
27浏览 0喜欢
-
拨棹歌(其八)
别人祇看采芙蓉,香气长黏绕指风。两岸映,一船红,何曾解染得虚空。
26浏览 0喜欢
-
拨棹歌(其三十一)
虽慕求鱼不食鱼,网帘蓬户本空无。在世界,作凡夫,知闻祇是个毗卢。
23浏览 0喜欢
-
拨棹歌(其六)
愚人未识主人公,终日孜孜恨不同。到彼岸,出樊笼,元来祇是旧时翁。
21浏览 0喜欢
-
拨棹歌(其三十五)
有鹤翱翔出海风,往来踪迹在虚空。图不得,弄何穷,日月还教没此中。
20浏览 0喜欢
-
拨棹歌(其十六)
揭却云篷进却船,一竿云影一潭烟。既掷网,又抛筌,莫教倒被钓丝牵。
20浏览 0喜欢
-
拨棹歌(其十五)
独倚兰桡入远滩,江花漠漠水漫漫。空钩线,没腥膻,那得凡鱼都上竿。
20浏览 0喜欢
-
拨棹歌(其二十一)
浪宕从来水郭间,高歌欹枕看遥山。红蓼岸,白蘋湾,肯被兰桡使不闲。
17浏览 0喜欢
-
偈
本是钓鱼船上客,偶力须发著袈裟。佛祖位中留不住,夜深依旧宿芦花。
15浏览 0喜欢
-
拨棹歌(其十八)
外却形骸放却情,萧然孤坐一舟轻。圆月上,四方明,不是奇人不易行。
9浏览 0喜欢